Het orkest van Julio de Caro was in de jaren 1925-1930
het toonaangevende orkest dat een verfijnde tango speelde
met gecompliceerde arrangementen. Deze richting van de
tango zou later grote namen voortbrengen als Troilo,
Pugliese en Di Sarli. Rond 1936 brak het orkest van Juan
D’Arienzo met deze avant-garde tango en richtte al zijn
aandacht op het ritme en op de dansers. Dit orkest speelde
een versnelde tango met duidelijke breaks, een paar stille
momenten en glasheldere pianosolo’s. Door dit orkest keerden
de dansers weer terug naar de lege pistes en men begon te
dansen wat toen “tango orillero” werd genoemd. De “tango
orillero” was gebaseerd op de “tango canyengue” die in die
tijd haast niet meer gedanst werd. Toen de jaren 1940 aanbraken
veranderde de manier van dansen opnieuw; men danste
voornamelijk op de muziek van Troilo, Pugliese, Calo, Demare,
Di Sarli, d’Agostino etc. Begin jaren 1950 herontdekten de dansers
het orkest van D’Arienzo. De andere orkesten gingen mee en
voerden hun tempo ook op. Men begon deze snelle tango te
dansen in de clubs van de verschillende wijken en het succes
sloeg over naar het centrum. Deze tango van de jaren 1950
werd “club de tango” genoemd en in Europa gebruikt men wel
eens de term “milonguero”. Maar deze benoeming is te breed
en te vaag om de materie goed te definiëren.

De “club de tango” uit de jaren vijftig is een tango met een
doorlopend ritme, bijna zonder pauzes, met de piano als
verbindingsbrug tussen de violen en de bandoneons.
De Argentijnse tangoclub vindt dat het herkennen van deze
tango en die te leren dansen een “must” is voor de danser
die de geheimen van het tangoritme wil leren kennen.

Deze tango kan niet op alle típicas gedanst worden.
Een aantal orquestas típicas die dit bijzondere ritme
duidelijk uitvoeren zijn:
Juan D’Arienzo y su orquesta típica
Hector Varela y su orquesta típica
Rodolfo Biagi y su orquesta típica
Enrique Rodriguez y su orquesta típica
Juan Cambareri y su cuarteto
Quinteto Pirincho

Iván en Petra Torres C.